به گزارش بنیان به نقل ازeurostemcellnews، در این مطالعه 59 بیمار که به دلیل نارسایی قلبی در بیمارستان بستری شده بودند به طور تصادفی به دو گروه تیما(30 نفر) و گروه کنترل(29 نفر) تقسیم شدند. گروه تیمار علاوه بر تیمار با داروهای مربوط متحمل پیوند درون کرونری سلول های بنیادی مزانشیمی بند ناف نیز شدند و این در حالی بود که گروه کنترل تنها داروها را دریافت می کردند. ساختار قلبی، تغییرات عملکردی و بستری شدن و میزان مرگ ومیر در هر دو گروه قبل از پیوند و یک و شش ماه بعد از پیوند مورد بررسی قرار گرفت. نتایج اولیه مطالعه نشان داد که یک ماه بعد از پیوند میزان وقوع خستگی، سخت شدن قفسه و تنگی نفس در گروه تیمار بالا است. نتایج مطالعه نشان داد که میزان موفقیت در پیاده روی 6 دقیقه ای برای گروه تیمار ار نظر آماری معنادارتر از گروه کنترل است و این گروه برون دهی قلبی بهتر نیز دارند، هم چنین نرخ مرگ و میر در گروه تیمار در مقایسه با کنترل  از لحاظ آماری کاهش معناداری داشت. نتایج نشان می دهد که درمان نارسایی های قلبی با سلول های بنیادی مزانشیمی بند ناف می تواند بازآرایی قلبی و عملکرد قلبی را بهبود ببخشد و نرخ مرگ و میر را نیز کاهش دهد.

پایان مطلب/